Ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα στον καλό συνάδελφο Ανδρέα Αναγνώστου από ένα φίλο του διπλανού γραφείου, εξ ονόματος όλων μας...
Προσπαθώ να βρώ τι να
γράψω και το μυαλο κολλάει... Δεν ειναι δυνατον. Πως ειναι δυνατόν; Δεν μπορω
να γραψω σα να εχεις φυγει. Θα γραψω σα να εισαι εδω. Σα να μιλαμε... Γραφω και
ειναι σα να ακουω εκεινο το βαρυ «καλα το πας, μικρε... Συνέχισε»!
Θυμάσαι οταν εμπαιναν μεσα
στο γραφείο στην «Απογευματινή» μας, τι λεγανε όλοι οταν εβλεπαν πως ο μισος
τοίχος ηταν καταπράσινος οπως τα χρώματα του αγαπημενου σου Παναθηναϊκού και ο
άλλος μισός κατα κοκκινος; «Μα καλα πως ενας βάζελος κάθεται διπλα διπλα με εναν
γαύρο»; Θυμάσαι τι απαντούσες; «Ειμαστε αδέρφια ρε»! Με βοήθησες πολυ Αντρίκο
οταν ξεκίνησα... Δεν θα το ξεχασω ποτε αυτο. Οπως δεν θα ξεχασω και τα τοσα
τηλεφωνα που μου ειχες δώσει να παρω οταν εγινε το χτυπημα στους «δίδυμους
πύργους». Είχες πολλες «άκρες» στην Αμερική. Γιατι ακόμα και εκεί όταν πήγες
για να βοηθήσεις τον αδερφό σου καριέρα εστησες. Μαχητης. Δεν υπήρχε περίπτωση
να σκύψεις το κεφάλι και να αρχίσεις το μοιρολόι. Στεκόσουν σαν βράχος διπλα
στη μάνα σου και τον αδερφό σου και παράλληλα έφτιαχνες και το μέλλον σου. Δεν
γονάτισες ποτέ φιλε... Γύρισες πισω πιο δυνατος. Παλευες καθε μερα απο το πρωι
μεχρι το βραδυ...
Θυμάσαι εκείνο το
καλοκαίρι στη Νάξο; Μας πηρες με το αυτοκινητο να παμε να φάμε το καλύτερο
ψάρι. Να παμε για βουτιές στη καλύτερη παραλία. Να πάμε για ποτο στο καλύτερο
μπαρ. Αυτός ήσουν φίλε... Εδινες στον άλλο οτι ειχες. Ηθελες να κανεις
χαρούμενους όσους ήταν διπλα σου. «Να περνάμε καλα ρε. Η ζωή ειναι μικρή»,
ελεγες με εκεινη τη βαριά φωνή. Θυμάσαι εκείνο το βράδυ στο μπαρ στην
Ηλιούπολη; Εσυ και η αγαπημένη σου Λουίζα. Εγώ με τη Νατάσα. Ο Στάμος με την
Έλλη. Ποσο ωραία νύχτα... Ειχαμε αναμεσα
μας φιλε και εσενα και την Ελλη... Ποσοι αιώνες πέρασαν απο τότε;
Θυμάσαι οταν καθόμασταν
εκεινο το απόγευμα στο γραφείο στην
«Απογευματινή» μας και προσπαθούσαμε να βρούμε το πιο όμορφο λογότυπο
για την «Attica Press»; Θυμάσαι τι μου ειχες πει; «Μικρέ ο άλλος αποφάσισε να
ριξει το...καραβι στα βραχια και εγω κουράστηκα να ειμαι υπαλληλος. Θα κανω
αυτο που παντα ηθελα. Κατι δικό μου»! Και το εκανες... Το έχτισες απο την αρχη.
Δημιούργημα δικό σου. «Παιδί σου» για το οποίο ήσουν υπερήφανος.
Και τωρα; Μολις στα 47;
Ετσι; Ποσο αδικο... Πως να κοιτάξουμε τωρα στα μάτια τη Μαιρούλα, την αγαπημενη
σου κόρη; Πως να αγκαλιάσουμε και τι να πούμε στη Λουίζα; Πως να σταθούμε δίπλα
στη μήτερα σου και τον αδερφό σου; Μη περιμένεις «αντίο» απο μενα. Μερικούς
στίχους μόνο απο εκείνο το αγαπημένο σου τραγούδι, το «my way» του Frank Sinatra, που με εμαθες και
εμενα να αγαπω τοσο. «My friend, I'll say it clear. I'll state
my case, of which I'm certain. I've lived a life that's full. I traveled
each and ev'ry highway.
And more, much more than this, I did it my way»...