Δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Ένας άτακτος «στρατός» εργαζομένων δύσκολα θα μπορέσει να γονατίσει μια οργανωμένη «πολεμική» μηχανή, όπως αυτή που χρόνια τώρα ετοιμάζουν οι εργοδότες των Media, για να τη χρησιμοποιήσουν σε μια grande ευκαιρία, όπως αυτή της «κρίσης». Με την ΕΣΗΕΑ να σχοινοβατεί στα όρια των προδιαγραφών που την καθιστούν Σωματείο, και πολλούς – πράγματι ακάλυπτους - εργαζομένους να σαγηνεύονται από το αίσθημα του φόβου, καθώς οι εργοδότες τους κολλούν τα πρόσωπα στο φωτεινό πίνακα που προβάλλει το θρίλερ «άνεργος εν μέσω κρίσης», η κατάσταση γίνεται πράγματι δύσκολη. Τόσο δύσκολη που ακόμη και οι πεπαλαιωμένες μέθοδοι των αφεντικών για να επαναφέρουν στην τάξη τους εργαζομένους που ανακαλύπτουν το ανάστημά τους δείχνουν να πιάνουν.
Δεν εντυπωσιαστήκαμε από τις κινήσεις της εργοδοσίας του ΠΗΓΑΣΟΥ.
Πάντοτε, όταν τα θεμέλια των επιχειρήσεων αρχίζουν να δονούνται από την οργή των εργαζομένων, η εργοδοσία επιχειρεί να σπείρει δυο πράγματα: Τον φόβο και την διχόνοια.
Για το λόγο αυτό, χθες, δίχως καθόλου χρονοτριβή η πρώτη κίνηση της ιδιοκτησίας του ΠΗΓΑΣΟΥ ήταν να τρομοκρατήσει τους εκατοντάδες συντάκτες, διοικητικούς και τεχνικούς και, κυρίως, να τους φέρει αντιμέτωπους.
Αυτό έγινε σε τρία απλά βήματα:
- Εξαγγελία περί λουκέτου
- Ενεργοποίηση εργοδοτικών μηχανισμών – ενίοτε με επιχειρηματολογία κατά της «δικτατορίας» του Σωματείου
- Με την απεργοσπαστική έκδοση, εν τέλει, μόνο της ναυαρχίδας του Ομίλου – του «Έθνους» - και όχι της «Ημερησίας» και της «Goal».
Με τον τρόπο αυτό το επιτελείο του ΠΗΓΑΣΟΥ κατάφερε(;) να διχάσει εργαζομένους όσον αφορά στο αν πρέπει να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις και έδωσε το «πάτημα» ακόμη και σε ανθρώπους που αρχικά ήταν κατά της απεργίας να πουν – φαινομενικά δικαίως - «εμείς που χαρακτηριστήκαμε εργοδοτικοί δεν εργαστήκαμε, αλλά το ''Έθνος'', απ' όπου ξεκίνησε η απεργία, βγήκε κανονικά». Με τις μαεστρικές αυτές κινήσεις επιτεύχθηκε ακόμη και ο παραγκωνισμός από την «ατζέντα» της επαναπρόσληψης της Πόπης Χριστοδουλίδου, καθώς πολλοί τσίμπησαν και πλέον ασχολούνται με το ενδεχόμενο του λουκέτου ή την «πρόταση» της εργοδοσίας για νέες «κινεζικού τύπου» συμβάσεις. Εδώ κάποιος θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί το πώς γίνεται μέσα σε λίγες ώρες το «θα τα κλείσω όλα» να μετατρέπεται σε «θέλω συμβάσεις με μειωμένες αποδοχές». Ας δώσει την απάντηση ο καθένας μόνος του.
 |
| Καμμία υποχώρηση! Να ανακληθεί άμεσα η απόλυση της Πόπης Χριστοδουλίδου! |
Όπως και να έχει απαιτείται σεβασμός απέναντι και στους εργαζόμενους που φοβούνται μη μείνουν στο δρόμο χωρίς δουλειά.
Απαιτείται όμως και να γνωρίζουν αυτοί οι εργαζόμενοι πως το γνωστό ρητό που λέει πως «καρπαζιές σου ρίχνουν, σαν
βρίσκουν σβέρκο» ισχύει στο ακέραιο.
Όσο εμείς οι εργαζόμενοι και το Σωματείο στέκουμε μπρος στην «πολεμική μηχανή», φοβισμένοι, διασπασμένοι και μουδιασμένοι, τόσο θα μετράμε απώλειες. Ας κλείσουμε τ' αυτιά μας στα γλυκά καλέσματα των «Σειρήνων» που μας καλούν να συμβιβαστούμε με τη λαιμητόμο, ας συνθλίψουμε το φόβο, ας δείξουμε για μια φορά τα «δόντια» μας. Γιατί «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο».
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ "ΠΗΓΑΣΟΥ"
"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος" - Τάσος Λειβαδίτης
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Σημείωση: Κείμενα που δε φέρουν την υπογραφή "Εργαζόμενοι στην Απογευματινή" δεν αποτελούν προϊόντα συνέλευσης και επομένως δεν εκφράζουν απαραίτητα το σύνολο των εργαζομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου