ΗΤΑΝ 59 ΧΡΟΝΩΝ… Στην πιο παραγωγική της ηλικία… Είχε πολ-
λά να δώσει ακόµα! Χρόνια τώρα αντιµετώπιζε δυσκο-
λίες, αλλά τα «παιδιά» της τη στήριζαν πάντα, µε την ψυ-
χή τους και το φιλότιµό τους… ∆εν της χαλούσαν χατίρι.
Ε! Μπορεί να γκρίνιαζαν πού και πού, αλλά στο τέλος
έκαναν πάντα ό,τι έπρεπε για να νιώσει εκείνη καλύτε-
ρα... Ξενυχτούσαν στο πλευρό της, περίµεναν υποµονε-
τικά µια καλή της κουβέντα! Αυτό ήταν όλο. Τα παιδιά
της δεν ήθελαν κάτι άλλο. Μια καλή κουβέντα (κάποιες
φορές) ήταν αρκετή.
ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ήρθε ένας «γιατρός». Μας είπε ότι θα την κάνει
καλά και όλοι εµείς (τα παιδιά της) κρεµαστήκαµε από
το στόµα του και τις υποσχέσεις του. Βάλαµε τα δυνατά
µας, σταθήκαµε ξανά στο πλευρό της, ξενυχτήσαµε, πο-
νέσαµε, µατώσαµε, πικρα-
θήκαµε, στερηθήκαµε, αλλά
σταθήκαµε στο πλευρό της.
Βλέπετε, ο γιατρός είναι Θε-
ός… Και τον Θεό τον εµπι-
στεύεσαι!
ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΙ∆Ι ΤΗΣ… Τσα-
κωθήκαµε κάποια στιγµή
και δεν µου ξαναµίλησε.
Με πλήγωσε πολύ αυτό. Το ξεπέρασα, αλλά πάντα όποτε
συναντιόµασταν, η καρδιά µου χτυπούσε δυνατά! Είχαµε
περάσει ωραία. ∆ύσκολα πολλές φορές, αλλά ωραία…
ΣΗΜΕΡΑ, τα παιδιά που έζησαν δίπλα της, µέχρι την τελευταία της
στιγµή, προσπαθούν να συνέλθουν. Ακόµα κι εγώ που
είχα τόσο καιρό να της µιλήσω, προσπαθώ να συνέλ-
θω και ν’ απαντήσω στο ερώτηµα «τι κάναµε λάθος»…
ΝΑΙ! Ξέρω τι κάναµε λάθος: Εµπιστευτήκαµε ένα γιατρό, που τελικά
ήταν κοµπογιαννίτης. Και αυτό το λάθος θα το κουβαλάµε
για πάντα, όπως θα κουβαλάµε πάντα και το όνοµά της:
«ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ»
ΟΤΑΝ κάποιος ρωτούσε ποια είναι η οδός Φειδίου, η απάντη-
ση ερχόταν άµεσα: «Ξέρεις πού είναι η Απογευµατινή;
Ε! Αυτή είναι η Φειδίου». Όταν κάποιος µας ρωτούσε
σε ποια εφηµερίδα δουλεύουµε, απαντούσαµε µε καµά-
ρι «στην “Απογευµατινή”», άσχετο αν πολλοί ήταν αυ-
τοί που αµφισβητούσαν την αξία και την ιστορία της. Ε-
µείς, όµως, ξέραµε!
ΟΙ 7 ΟΡΟΦΟΙ της Φειδίου 12, είχαν µια τέτοια ιστορία που πολ-
λοί θα ζήλευαν. Είχαν τέτοια ζωντάνια που πολλοί, βαθιά
µέσα τους, θα ήθελαν να µιµηθούν. Και είχε µια ζεστασιά
που κάποιοι ούτε µπορούσαν να φανταστούν.
∆ΟΥΛΕΨΑ σε πολλές εφηµερίδες. Όλες τις αγάπησα µε πάθος.
Με την «Απογευµατινή», όµως, η σχέση ήταν αλλιώς…
Μου ενέπνεε έναν απέραντο σεβασµό. Ένα σεβασµό που
δεν µπορούσες να παραβλέψεις ούτε σε ένα τετραγωνικό
από αυτό το κτίριο.
ΜΕΣΑ στη Φειδίου φάγαµε ψωµί, µεγαλώσαµε τα παιδιά µας,
κάναµε φίλους και σχέσεις ζωής… Σεβαστήκαµε και τι-
µήσαµε το µεροκάµατό µας και δεν µας ενδιέφερε αν
κάποιες φορές ήταν «µεροκάµατο
του τρόµου».
«ΑΥΤΟΣ», όµως, ούτε σεβάστηκε
ούτε τίµησε το όνοµα (βαρύ σαν ι-
στορία) που είχε στα χέρια του. Για-
τί, απλά, «αυτός» δεν ξέρει ούτε την
ιστορία, ούτε τις αξίες που κουβαλά-
ει ένα όνοµα σαν κι αυτό. Άλλωστε,
«αυτόν» δεν τον ενδιέφερε κιόλας…
∆ιότι για το συγκεκριµένο άνθρωπο τα πάντα µετριού-
νται µε το κυβικό (µε το κυβικό δεν µετράνε τα µπετά;)
και όχι µε την ιστορία, την ποιότητα, την προσπάθεια, το
στόχο, την αξιοπρέπεια και το σεβασµό.
Την Πέµπτη το πρωί οι φίλοι και συνάδελφοί µου µε πήραν τηλέ-
φωνο να πάω στη Φειδίου, να µοιραστώ µαζί τους τη λύ-
πη και το θυµό… Μετανιώνω, αλλά δεν άντεξα να πάω!
Και αυτό γιατί ο θυµός µου είναι µεγαλύτερος από τη λύ-
πη µου. Θυµός, γιατί «αυτός» αποδείχθηκε τόσο µικρός
και λίγος µπροστά σε κάτι τόσο µεγάλο και σηµαντικό…
Αγαπηµένοι µου συνάδελφοι σας ζητώ συγγνώµη.
Ιονιστής
Από την "Αθηναϊκή"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου